بکارگیری مدلهای مناسب آماری در بررسی عوامل موثر بر بقای بیماران تالاسمی استان هرمزگان

بیماری تالاسمی یک کم خونی ارثی بوده و از والدین حامل صفت تالاسمی مینور به فرزند منتقل می گردد. مبتلایان به تالاسمی معمولا دو نوع درمان را پیش روی دارند، اول پیوند مغز استخوان و دوم تزریق خون که بنا به مشکلات خاص پیوند مغز استخوان، درمان رایج تزریق خون می باشد و در این بررسی ضمن بدست آوردن شانس بقا این افراد به دو روش جدول عمر و کاپلان مایر، برای نخستین بار در کشور با بکارگیری آزمون رتبه لگاریتمی اصلاح شده به بررسی منحنی های بقا بر حسب متغیرهای مختلف پرداخته شده و سایر آزمون های رتبه لگاریتمی نیز به تفصیل شرح داده شده اند. پس از انجام آنالیز بقا به روش جدول عمر و کاپلان مایر همانطور که انتظار می رفت نتایج یکسانی بدست آمد شانس بقا بیماران در سن 10 سالگی 93 درصد، در سن 20 سالگی 68 درصد و نهایتا در سن 30 سالگی به 50 درصد کاهش یافته است . از مهمترین متغیرهای مورد بررسی که روش جدید رتبه لگاریتمی اصلاح شده روی آن پیاده گردیده است سطح فریتین و نوع ژن بیماران می باشد در پیاده سازی و مقایسه این آزمون با سایر آزمون های رتبه لگاریتمی علاوه بر تایید وجود تفاوت معنی دار بین منحنی بقا بیماران در سطوح مختلف فریتین و انواع ژن آنها، مقدار p-value حاصل از آزمون رتبه لگاریتمی اصلاح شده با دقت بیشتری نسبت به سایر آزمونها عمل کرده است . نکته قابل توجه آن است که آزمون رتبه لگاریتمی اصلاح شده بر خلااف سایر آزمون های بکار گرفته شده جهت مقایسه منحنی های بقا که دارای توزیع کای اسکور هستند، دارای توزیع نرمال می باشد. ضمنا فرض یکسان بودن منحنی بقا انواع ابتلا بیماران نیز توسط آزمون های مطرح شده در این بررسی با مقدار p 0.002 رد گردیده است . فرض یکسان منحنی بقا بیماران با توجه به انواع خون تزریق شده در طول درمان نیز رد شده است اما متغیرهای دیگری نیز در مطالعه وارد شده که فرض یکسان بودن منحنی بقا آنها رد نشده است مانند وضعیت درمان با دسفرال، جنس بیماران و گروه خونی آنها.